Yıldız

her gece ay çıkarken gökyüzüne, küçük bir yıldız kayar mı diye bakardı hep tam tepeye. Her gece umutla beklerdi bir yıldızın hayallerindeki gibi kaymasını izlemeyi. Amacı dilek tutmak değildi, dilek tutmak sadece onun tadı tuzu olacaktı. Bekliyordu her gece çünkü hayalindekinin gerçekliğini sorguluyordu. Bekliyordu o yıldızın kaymasını çünkü başkalarının anlattıklarını, yaşadıklarını kıskanıyordu çocuk. Daha küçüktü, büyümek istiyordu bir an önce. Kıskandıklarını, istediklerini büyüyünce yaşayabilceğini umarak bekliyordu o yıldızın kaymasını. Dileği bu şekilde olacaktı çocuğun. Elbet kayıcak olan yıldız için beklicek, sabredicek, kış olunca üşüyecek ama aldırmayacaktı. Çünkü hayalinin gerçekliği ona güç veriyordu. Yıldız kayacaktı... Çünkü gerçekten istiyordu. Yıldız kayacaktı ve çocuk onu koynunda saklayacaktı... Hayali olsun olmasın o kayan yıldızla umutlarını yeşertecekti her seferinde. Her seferin bir yıldız kaysın diye beklemeyecekti. Çocuk koynunda kayan yıldızı ile hayata devam edecekti.