gecem mi karıştı gündüzlerime, yoksa gündüzlerim mi gecelerime dönüştü. aydınlıkta gördüm yalnızlıkları, aydınlıkta tattım tek kalmanın serin rüzgarını. Gecelerde kalabalıklaşmıştım oysa ki. gecelerde görmüştüm insanları ve gecelerde yaşamaya alışmış, oynamıştım küçük duygularımla en ufak ışıkta parıldayan misketler misali. Ay ışı altında yürürdüm, ağzımdan çıkan belli belirsiz sözler ve duman eşliğinde. Gündüzlerde gülerdim, gecelerde bakardım belki herkes gibi. Şimdi gündüzler bana gülüyor, geceler ise elimden tutuyor. İnsanlar gündüzleri yaşıyor, gündüzlerden zevk alıyor... hatta aşklarını günün ışıklarına göre yaşıyor. halbuki gecenin kalabalıklığını farketmiyorlar. Gündüzlerini kalabalık tutuyorlar. geceden korkuyorlar ve gece uyumayı tercih ediyorlar.
ben bıraktım gündüzümü gecemi kendi haline. gerek de duymadım onlarla takılmaya. Biri gülerken, diğeri ağlardı ama belli bir anda değişirdi yerleri. İkiside farksız, ikiside bir gün etmekte. İkisinde de yalnızlık var, ikisinde de kalabalık içindeyim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder